INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Ignacy Aleksander Blumer (O’Blummer)  

 
 
Biogram został opublikowany w 1936 r. w II tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Blumer (O’Blummer) Ignacy Aleksander (1773–1830), generał W. P., urodził się 31 VII we wsi Olszy w woj. podolskiem. Pochodził ze starej szlachty irlandzkiej; jego dziad, pułkownik angielski, przeszedł później jako instruktor do służby rosyjskiej; ojciec osiedlił się i ożenił w Polsce. 3 V 1791 r. B. zaciągnął się do brygady kawalerji narodowej Dzierżka i w jej szeregach odbył kampanję r. 1792, walcząc pod Zieleńcami, Dubienką i Markuszewem. Został wcielony następnie wraz ze swą brygadą do wojska rosyjskiego, lecz w r. 1794 przerżnął się z nią pod Wyszkowskim do insurekcji. Dosłużył się wtedy stopnia porucznika w świetnym pułku ułanów królewskich. Po upadku insurekcji wybrał się na Wołoszczyznę, gdzie należał do umiarkowanego, przeciwnego szalonym pomysłom Deniski, odłamu emigracji. Tułał się później długo, o głodzie nieraz, po Turcji. 5 V 1795 wstąpił do legjonów polskich we Włoszech w stopniu porucznika i odbył kampanję w l. 1977, 1798, 1799 i 1801, bijąc się m. i. pod Legnagno, nad Mincio, pod Mantuą, Novi etc. Po nieszczęśliwej bitwie pod Legnago na placu boju gen. Montricher mianował B-a kapitanem. We Włoszech B. ożenił się z hr. Ceccopieri. W maju r. 1802 wraz ze 113. półbrygadą odpłynął na S. Domingo. Miał tu wziąć udział w strasznych walkach lat 1802 i 1803, w których więcej Polaków padało ofiarą febry, niż kul murzyńskich, i okazać się jednym z najwytrwalszych. Zdrowie dopisywało mu znakomicie: nigdy nie leżał w szpitalu, nie brał urlopu, zawsze znajdował się przy swoim oddziale. Wyróżnił się wybitnie w czasie ewakuacji okręgu Jérémie w lipcu r. 1803, gdy w 112 ludzi wycofywał się ze swego posterunku na przestrzeni 5 mil pod naciskiem 5000 murzynów. Gen. Fressinet mianował go za to podpułkownikiem. Statek, który później odwoził B-a do Ameryki Północnej, ścigany przez okręt angielski, rozbił się u brzegów Florydy. Towarzysze namawiali go, aby osiadł tutaj i założył kolonję; po wielu przygodach udało się jednak B-wi przedostać się do Francji, gdzie minister wojny umieścił go w bataljonie zagranicznym korsykańskim.

17 VI 1807 wrócił wreszcie do służby polskiej, otrzymując stopień podpułkownika w 5. p. p. Odbył kampanję przeciw Prusom i otrzymał krzyż kawalerski Virtuti militari. 9 II 1808 przeniesiono go do 6. p. p., w którym walczył w r. 1809. W bitwie pod Raszynem bił się na prawem skrzydle pod Michałowicami. 3 V t. r. wyróżnił się przy zdobyciu szańca przedmostowego pod Ostrówkiem, gdzie otrzymał postrzał w lewy bok. Brał udział w opanowaniu i obronie Sandomierza i zajęciu Krakowa. 21 VII 1809 awansował na grosmajora w nowym 17. p. p.

W wojnie r. 1812 B. odznaczył się przy szturmie Smoleńska, gdzie Napoleon mianował go pułkownikiem i dowódcą 3. p. p. Pod Możajskiem, gdy w czasie przeciwnatarcia Tuczkowa doszło do pewnego zamieszania w szeregach polskich, B. w 50 ludzi rzucił się do ataku i zdezorjentował tem nieprzyjaciela, który począł się cofać. Otrzymał za to 11 X 1812 krzyż kawalerski Legji Honorowej. Uwagę powszechną zwróciła nań bitwa pod Winkowem (18 X), gdzie Kutuzowowi udało się zręcznie i podstępnie zaskoczyć armję Murata. B., wysunięty wówczas z 2 bataljonami i 2 działami na linję forpoczt bardzo odległą, został odcięty »Wszyscy go mieli za straconego. Tymczasem… zebrał swoje bataljony i… postępował w ściśniętych kolumnach ku nam. Z początku wzięli go Rosjanie za własne wojsko, lecz spostrzegłszy omyłkę, zaczęli jazdą i artylerją żywo na niego nacierać. B., nie Straciwszy na chwilę przytomności,… uformował czworoboki, które się wzajemnym ogniem broniły i, wytrzymawszy kilka ataków, doszedł nareszcie do Czernicznej… i z niewypowiedzianą radością przyjęty został przez nas. Działa swe nawet ocalił«. Murat i ks. Józef domagali się za to dla niego awansu na generała; czyn jego umiał ocenić nawet w. ks. Konstanty w swojej charakterystyce generałów polskich. Bił się następnie B. pod Małojarosławcem, Wiaźmą, Krasnem i nad Berezyną, gdzie został ranny. W r. 1813 dowodził brygadą w oblężonym Modlinie; odmówił tutaj podpisania aktu kapitulacji. W r. 1814 dowodził kadrą departamentów: płockiego i bydgoskiego, a później radomskiego.

20 I 1815 został dowódcą 8. p. p. linjowej. Przeszedł i on bardzo ciężko początki dowództwa Konstantego: i jego nie oszczędziły wybuchy na Placu Saskim i bardzo przykre nieraz rozkazy dzienne oficerskie. Podporządkował się mimo to całkowicie nowemu kursowi i jako Polak, widzący w nim nadzieję wytchnienia dla kraju, i jako żołnierz służbista. Stał się narzędziem Konstantego w sądownictwie wojskowem, »generałem pistoletem«; potępił Łukasińskiego, skazywał szeregowych na ciężkie kary. 28 X 1818 awansował na generała brygady. Otrzymał ordery św. Stanisława i św. Anny I klasy.

29 listopada 1830 przekonany głęboko o tem że powstanie stanie się nieszczęściem dla kraju, nie oszczędzał się wcale. Zjawił się niespodziewanie podczas apelu w koszarach 4. p. p. linjowej i chciał aresztować kpt. Roślakowskiego; nie dopuścił do tego płk. Bogusławski. Później, dowiedziawszy się o wybuchu, ruszył, nie czekając na powóz, pieszo ku arsenałowi. Zaczął tutaj przemawiać do szeregowych 5. p. p. 1. Kilku z nich wraz z feldfeblem Grabowskim rzuciło się na niego i jeden zranił go bagnetem w brzuch. Wtedy B. posunął się ku szyldwachowi po broń; napastnicy dali wówczas ognia do niego i położyli trupem. Świetny żołnierz dobry Polak, legł – zrządzenieniem losów – od kul własnych rodaków. Pochowano go na Powązkach już 30 XI 1830.

 

Baranowski J., Pomnik na placu Zielonym w Warszawie, W. 1917; Askenazy, Łukasiński; Wójcicki, Cmentarz, I; Tokarz W., Sprzysiężenie Wysockiego i noc listopadowa; Kukiel M., Próby powstańcze po 3. rozbiorze; Skałkowski A. M., Polacy na San Domingo; Pawłowski B., Dziennik historyczny gen. M. Sokolnickiego; Pamiętniki: Prądzyńskiego, Kołaczkowskiego, Weyssenhoffa, Gawrońskiego, Niemcewicza; Paszkowski J., Wspomnienia o niektórych generałach polskich (rkp. B. Kras. nr 572); Akta Kom. Rz. Wojny (Arch. Akt Dawn.) nr 1993.

Wacław Tokarz

 
 

Powiązane artykuły

 

Powstanie Kościuszkowskie

Insurekcja kościuszkowska rozpoczęta 24 marca 1794 roku, zakończona 16 listopada 1794 roku, to powstanie narodowe początkowo przeciwko Rosji, później także skierowane przeciwko Prusom. Jedno z najbardziej......

Bitwa Pod Racławicami, 4 kwietnia 1794 r.

24 marca 1794 roku na rynku krakowskim ogłoszony został „Akt powstania obywatelów mieszkańców województwa krakowskiego”, dający początek powstaniu kościuszkowskiemu, jednemu z przełomowych......
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Jan Dekert

1738-02-13 - 1790-10-04
prezydent Warszawy
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.